Het gaat je goed

Mijn gedachten keren terug naar 1 maart 2017. Mijn praktijk was nog geheel in de knop om prachtig te kunnen bloeien, zoiets dan.
Ik was net op Omrop Fryslan geweest. Een interview over de financiële geldkraan voor jeugdzorg die in Almere dicht gedraaid was.

Goh wat bijzonder want eigenlijk is er niet zoveel veranderd anno 2019. Staan we nu niet aan het begin voor een nieuwe bezuiniging in het Sociaal Domein Frysland jeugdzorg? Of beter, wordt er niet teveel uitgegeven?

Ontdekt

Effin, door deze uitzending was er een lefgozer bij het wijkteam. Die durfde het aan met mij. De vraag was: kun jij wat voor deze jongen betekenen? Ik was dolblij, reuze enthousiast, het gaf weer bodem onder mijn voeten, jodelend onder de douche. Gewoon volhouden, geloven in mijn droom en passie, het komt goed.

Lam vogeltje

Ik rijd het dorp in waar je woont. Ik kom er zelden. Ja vroeger eens, toen was hier een beroemde discotheek. Ha vervlogen jaren of..ik word ouder? Nou welkom! Want ik leef en deze jongen heeft een levensbedreigende ziekte.

Ik zie je nog zitten op de bank. Ineengedoken, niks zeggend, je durfde mij niet eens aan te kijken laat staan iets tegen mij te zeggen. Ik vond het niet erg. Begreep het wel. Ik ratelde door op mijn eigen welbekende manier. Want ik heb het tegenovergestelde. Vind ik dingen spannend, dan word ik druk. Ga ik over van alles en nog wat praten.
De terugreis in de auto. Piekeren, hoe gaat mij dit lukken? Kan ik dit wel? Wie ben ik om te zeggen dat ik deze jongen kan helpen? Wat kan ik dan wat een ander niet kan? Duizend en 1 gedachten. Niet helpende en rode gedachten, zeg ik nu. Ze waren echter niet blokkerend.
Ja, ik wil graag met deze jongen optrekken. Hulpvragen, doelen en resultaten werden gesteld.

Ik weet het niet

De eerste keer dat ik je kwam ophalen, zei je nog weinig, eigenlijk het hoognodige. Te denken valt aan de woordjes ‘ja’ en ‘nee’ of ‘ik weet het niet’ en ‘maakt mij niet uit’. Ik ben zoekende. Wat moet ik doen zodat je mij vertrouwt? Je hebt veel meegemaakt, veel pijn geleden door alle operaties en bestralingen. Wie ben ik, dat ik je weer een vrolijke jongen maak zonder dat ik je pijn heb meegemaakt? Beide als onzekere mensen, gebombardeerd tot elkaar. De hulpvrager en de hulpaanbieder. Vele weken verstreken, of waren het nu maanden, geen ingang bij je krijgende, zoekende wat te doen, praten? Dat schoot niet op.

De paarden

Op een zaterdag zijn we naar de paarden geweest. Voor paardencoaching, samen met nog 3 kinderen. Ze wilden allemaal op het paard zitten en jij? Jij zei tegen mij dat het zeker weer alleen borstelen werd…..vanwege je ziekte.
Ik voelde de frustratie en zei: Nee, jij gaat er ook op zitten, zeker weten. Op zich eng aangezien dit buiten mijn boekje gaat, gezien je ziekte. Je mag immers niks. Je bent zo broos en kwetsbaar. De paarden zijn machtig. Een grote brok met energie. Ik heb ontzag voor hun enorme benen. In mijn hart wil ik ook wel graag op zo’n beest zitten. Ik word vriendelijk terug gevloten. Het is voor de kinderen, ik ben begeleider. Ik mag er slechts naast lopen. Bijzonder was dat telkens wanneer ik naast het paard liep, deze begon te galopperen en te rennen. Huh? Waarom dan? Dat noemen we ‘spiegelen’, aldus de paardentherapeut.

Geluk

De trap werd gepakt en je klom op het enorme paard. Daar zat je. Nog nooit heb ik een jongen daar zo vol glimlach gezien. Vol trots, vol kracht. Die blik? Echt tot nu toe tover ik m nog wel eens in mijn gedachten naar voren. Een deel van de wereld zou deze kracht mogen ervaren, dit oergevoel. Dit stuk geluk! Deze hoop! Yes, je kan veel meer dan borstelen en een boek lezen. Ik gun je de wereld aan je voeten, alle opties die er zijn. Daar zat je, op het paard. Zo enorm bijzonder dat het dit keer leek alsof het paard zijn adem in hield. Niks galopperen met mij er naast. Nee, ditzelfde paard liep stapvoets en gedwee. Alsof hij iets wilde zeggen. Geen idee, ik ben niet spiritueel ofzo. Ik maak het gewoon van dichtbij mee. Samen liepen jullie daar. Jij op het paard en het paard die je droeg. Dit zorgde voor een ommekeer. De terugreis in de auto kletste je honderduit. Je lachte, deed gek mee. Yesss….eindelijk. Wat heb ik die nacht geslapen, met een hele grote glimlach.

Afscheid

Maar ja, het leven is niet allemaal 1 groot feestje dus de jaren er na, is er veel gebeurd. Teveel voor een jongen van je leeftijd. Telkens was ik je vertrouwde begeleider. Soms wilde ik ook wel ingrijpen, in je situatie, in je leven. Ik stond wel aan de zijkant. Ben slechts hulpverlener.
Vele leuke dingen hebben we gedaan. Naar de Apenheul, gezwommen, tafeltennis, mozaïek, naar concerten, gekampeerd, uit eten, shoppen, bioscoop, ik weet het allemaal niet meer. We hebben heel veel lol gehad, ook samen tranen gehad en nu?
Nu ga je naar het voortgezet onderwijs en geef je aan het op eigen kracht te kunnen. Ruim twee en een half jaar lief en leed met je gedeeld. Ik heb mogen ervaren dat je van een ‘verlamd vogeltje op de bank’ een mooie jongeman aan het worden bent. Je kunt nu je grenzen aangeven, praten over je gevoelens, je hebt vrienden gemaakt en binnenkort je eigen slaapfeestje op je verjaardag.
Vandaag hebben we de laatste afsluitende begeleiding. Ik laat je los maar in mijn hart heb je onuitwisbare herinneringen gemaakt.

Doei

Ik ga nog even naar binnen bij je ouders. Even dag zeggen. Ik merk dat het meer bij mij vandaan komt, het dag zeggen, tot ziens, het gaat je goed. Ik merk dat mijn tranen achter mijn ogen liggen, klaar om uit te rollen zeg maar, wanneer er even niemand kijkt. Je zegt ‘doei’ en ik ga. Ik wil nog wuiven maar er staat al niemand meer. Dag lieve knul. Het gaat je goed.