Dinsdag, 18 oktober 2016…precies vandaag drie maanden geleden werd ik voorgesteld als ontwikkelcoach voor Mike. Ik vond het spannend en ik was ook nieuwsgierig. Ik had info gekregen over Mike en zijn situatie. Niet een veelvoorkomend verleden zeg maar. Een puberende knul waar al enkele labeltjes aan hangen. Wonende bij een pleeggezin en af en toe bezoekt hij zijn biologische ouders.
Ik zie ze nog zitten in mijn gedachten. De pleegmoeder die in de emotie schoot bij het vertellen van haar verhaal. Haar vraag om hulp. De knul, wiebelend en schuifelend zittend op de stoel. De coördinator van onze stichting voerde het gesprek en legde uit hoe het traject eruit zou zien. Ik stelde mij voor aan de pleegmoeder en Mike en stelde ze zelf enkele vragen. Bij ieder antwoord die Mike gaf, en dat waren er niet veel, zocht hij telkens de ogen van zijn pleegmoeder op.
Weer een begeleider
Ik vroeg mij af wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt, welke gedachte heb je? Krijg je weer een begeleider? Wat neem je mee in je figuurlijke rugzak? Ik lees en hoor….HEEL VEEL!
Wat beweegt pleegouders om over te gaan om pleegkinderen in huis te nemen? Het is niet vanzelfsprekend, ook weer niet veel voorkomend, sterker nog, er is een tekort aan pleeggezinnen. Dan moet je hart ook wel heel groot zijn dat je je liefde, je alles, wilt delen met een onbekend kind en het systeem wat daarbij hoort. Niet wetende wat er allemaal op je pad komt als pleegouder.
Strubbelingen, onmacht, gemis aan waardering
We zeiden JA tegen elkaar en ik werd Mike zijn begeleider. Het eerste thuisbezoek werd gepland. De pleegmoeder vertelt over de vele strubbelingen, de onmacht, het gemis van waardering van Mike. De zorgen die gemoeid zijn met het schoolse gebeuren zoals plannen en huiswerk maken. De minpunten die inmiddels op het ‘schoolbalboekje’ prijken. De wil van pleegmoeder om alles op alles te zetten om Mike te begeleiden, te helpen, te ondersteunen. Alles op alles.
Balans houden
Al snel kwam bij mij de vraag: lieve pleegmoeder, hoe houd je je balans. Ik zie een moeder die niet moe is maar..moe moe (zo benoemt mijn zoon het dan). Mike in alles begeleiden, het plannen, het huiswerk maken, het aansporen en achter de broek aan zitten, de woordenwisseling en zo nog vele tig-dingen. Teveel om op te noemen.
Rugzak
Stapje voor stapje kreeg ik een beeld van het leven van Mike. Hij vertelde over de 6 scholen die hij reeds had gehad voor zijn 11e levensjaar. Hij vertelde over zijn eenzaamheid, het willen krijgen en hebben van vrienden. Over zijn zwak begaafde ouders die ermee ingestemd hebben dat Mike naar een pleeggezin ging. Immers, Mike was zijn ouders ‘de baas’, opvoedsituatie was erg ongezond. Mike..die zichzelf heeft leren fietsen en daarbij zijn pols gebroken had. De vele woordenwisselingen die thuis plaatsvinden en handgemeen was vaker regulier dan uitzondering. Mike zijn depressiviteit. Mike zijn levensdoel? Niks. Maakt hij zijn school niet af, kan hij niet meer bij zijn pleeggezin wonen, nou dan kom ik op straat te leven en zo leven er nog veel meer mensen. Geen spat emotie.
Anders zijn
Langzamerhand kreeg ik een verbinding met Mike. Mike die mij vertelde dat hij met de huiswerkbegeleidingen bewust wacht met het geven van een antwoord want….duurt het lang dan geeft de begeleider wel antwoord. Mike, die zich vaak anders voordoet want..dit wordt ook van mij verwacht. ik ben niet normaal, ik ben anders. Ik zei dat hij hiermee moest stoppen. Een mens met 5 hoofden, dat is niet normaal. Mike is gewoon een kind, autistisch/adhd/dyslectisch/van alles en nog wat…een kind die veel van het leven moet leren om zich staande te houden in dit leven. Mike zei dat nog nooit iemand die woorden tegen hem gezegd had.
Lol
We maakten ook lol. Ik zag Mike spelen met een nerf (nepgeweertje) met mijn 7-jarige zoon. Lachen en zingen. Stoer doen en tegen deuren botsen voor de lol. Ik zag Mike heerlijk eten. Mag ik nog eentje? Mike ruimde de tafel af. Mike hielp met spul uit de auto te halen. Mike zijn liefde voor katten. Onze dag op Thialf. Chocomelk drinken met een saucijzenbroodje, dat ging er prima in. Mike…..
Balans is zoek
Het elastiekje is geknapt. Het continue begeleiden van Mike werd het pleeggezin teveel. Het is kiezen tussen twee kwaden. Ik zag het aankomen. Kwestie van tijd.
Bericht
Dinsdag 17 januari.
Precies vandaag drie maanden geleden. Mike kwam in mijn leven. Vanmiddag komen we allemaal bijeen. Je pleegouders, de mevrouw van pleegzorg en mijn persoontje. Je krijgt te horen dat het allemaal niet meer gaat. Jullie elkaar niet versterken. Nee Mike, het ligt niet aan jou en nee pleegouders, het ligt niet aan jullie. Jullie wisten van te voren toch niet dat Mike zijn autistische stoornis zich zo zou ontwikkelen. Wat zijn jullie ver gekomen, 3 jaar fulltime zorg. Dyslexietraining hebben jullie intensief met hem gedaan, extra bijles Engels, Mike voor het eerst op vakantie meegenomen naar België. Wat een liefde heb je dan in je lijf. Liefde en waardering die je niet van Mike zult ontvangen. Hij kent dit namelijk niet, weet niet hoe hiermee om te gaan.
Hoe krijg je het verhaal te horen? Je gaat naar een alleenstaande pleegvader met een zoon van 18 jaar, geheel uit de buurt waar je nu woont. Voor jou een onbekende omgeving. Er zal gezocht moeten worden naar een nieuwe, passende school. Je basketbalvrienden zul je niet meer zien.
Alle liefde gegeven
Mike en pleegouders, bedankt dat ik drie maanden deelgenoot mocht zijn van jullie. Inzichten heb gekregen. Onmacht heb ervaren en deze zo graag voor jullie had willen oplossen. Het is mij niet gelukt. Het is de pleegouders niet gelukt. Hebben we gefaald? Had het anders gemoeten? Hoe dan? Nee, niemand heeft gefaald. Iedereen heeft de liefde in zijn lijf gegeven die hij/zij had. Niet wetende waar de reis naar toe ging, welke obstakels te overwinnen waren en…waar het soms stopt. Het maken van keuzes tussen twee kwaden.
Ik krijg een brok in de keel. Opgeven, afscheid nemen. Dag stapelbed van Mike, die de vader van de pleegmoeder gemaakt heeft, uit liefde en we vele middagen onder hebben gezeten. Dag prachtige katten. Dag prachtige pleegouders. Dag pleegvader die Mike mooie mountainbike-ervaringen heeft gegeven. Dag pleegmoeder die alle energie en liefde heeft ingezet voor Mike (en je zag er altijd zo hip uit). Jullie hebben het geprobeerd. Dat kunnen er maar weinig zeggen. Steek die maar in jullie broekzak! Drie jaar lang hebben jullie het volgehouden. Nu volgt een nieuwe tijd, van overdenkingen, moeheid die er nu uit zal komen.
Dag knul
Vaarwel Mike. Ik hoop dat ik je mag begeleiden in je eerste ontmoeting met je nieuwe pleegvader en zijn zoon. Een nieuw begin voor jou, einde van mijn begeleiding. Ik zal je missen dapper kind en ik wens je veel geluk en plezier toe op je levensreis! Dank je voor alles en het gaat je goed.
Nee, aan niemand ligt het.
Dag Mike, dag lieve knul, ik sluit je in mijn hart.
